Nowoczesne podejście do superwizji coachingu
"Superwizja to doskonale forum do uczenia się na doświadczeniach. To
oaza dla
refleksyjnego profesjonalisty.”
(M. Carroll, Effective Supervision: For the Helping Professions, Sage, London, 2014)
Angela Hill, której artykuł „Superwizja w praktyce” bardzo polecam, (Coaching i mentoring. Strategie. Taktyki. Techniki, PWN, 2018) tak podsumowuje to, co superwizja oferuje coachowi /mentorowi.
Oferta superwizji to:
- Bezpieczna przestrzeń wspólnego dialogu
- Refleksja nad dotychczasową pracą
- Motywacja zawodową
- Możliwość podzielenia się doświadczeniami i świętowania sukcesów w pracy coachingowej
- W razie potrzeby wsparcie i analiza dylematów etycznych – od kwestii granic po bardziej skomplikowane problemy, obłożone poważnymi konsekwencjami.
Superwizja jest praktyką ustawicznego kształcenia osoby coacha jako najważniejszego narzędzia swojej pracy. Oznacza całościowy rozwój, a w nim umiejętności techniczne są zaledwie elementem układanki.
Tymczasem dotąd w Polsce dominowała koncepcja superwizji w stylu amerykańskim – jako nadzoru i surowej oceny. To podejście jest dość silnie zakorzenione w Polsce. Jest wiele przyczyn tego zjawiska. Np. większość trendów w zakresie zarządzania przychodzi do nas z USA. Samo słowo “supervisor” ( “superwajzor) ma raczej negatywną konotacje. Jest używane w sensie “nadzorujący”, “kontroler wykonania”.
Jeśli chodzi o samą branżę coachingową, sytuacja jest dość podobna. Na polskim rynku coachingowym największą rolę w ustanawianiu standardów i myślenia o coachingu miała dotąd niewątpliwie International Coaching Federation. Ma ona w Polsce najbardziej znaczącą pozycję z powodu rozpoznawalności systemu akredytacji indywidualnych opartych o system kursów akredytowanych. Akredytację ICF – dostępną od lat po polsku, co oczywiście znacząco ułatwia jej uzyskanie – uzyskało na przestrzeni ostatnich 10 lat ok. 700 coachów z Polski. (Nota bene: Wielu z nich jej jednak nie przedłuża, co jest wymagane co 3 lata, traktując ją jako jednorazową ocenę poziomu swoich usług.)
Wracając do superwizji. Do 2018 r. poddawanie się superwizji nie miało dla akredytacji ICF znaczenia. Czyli do roku była w tym systemie pomijana. Obecnie jest dopuszczana. Od lipca 2018 można ją nawet wykorzystać (pod pewnymi warunkami) dla zdobycia punktów CCE w celu przedłużenia akredytacji. Jest to duży postęp. Organizacji tej zawdzięczamy za to mocną pozycję tzw. “mentorcoachingu”, czyli coachingu opartego o feedback po odsłuchaniu nagranych sesji. Jest on często mylnie utożsamiany z “superwizją normatywną”. W rzeczywistości jest to nieporozumienie, bo nawet ten rodzaj superwizji uprawiany pod nazwą “normatywna”, jest jednak odmiennym typem relacji niż ta pomiędzy trenerem a studentem coachingu. I tak jest to określane przez samą organizację ICF. Nieco więcej znajdziecie tu: https://coachfederation.org/coaching-supervision-4
W ujęciu europejskim, „wyznawanym” i promowanym przez EMCC superwizja była i jest nadal bliższa swoich korzeni psychoterapeutycznych. Dlatego, po pierwsze, podobnie jak w innych zawodach pomocowych, jest uważana za obowiązek każdego coacha–profesjonalisty jako element BHP zawodowca. Po drugie jest traktowana dużo szerzej niż szkolenie kompetencji. Podkreślana jest jej relacyjność i rozwojowość. Superwizja w ujęciu europejskim jest współpracą edukacyjną, nie zawiera elementu nadzoru.
Warto wspomnieć, że podobne podejście prezentuje Izba Coachingu, która w ogóle oparła swój system akredytacji o opinie superwizorów, czyli wymaga superwizji jako niezbędnej w procesie akredytacji.
Patrzenie na superwizję szerzej i docenianie jej jako metody pełnego rozwoju coacha i mentora nazywam właśnie nowoczesnym podejściem do superwizji.
Od 2018 roku uznanie na świecie zyskuje i upowszechnia się definicja superwizji wypracowana przez EMCC:
"Superwizja to interakcja, podczas której mentor albo coach przedstawiają superwizorowi swoje doświadczenia z pracy coachingowej lub mentorskiej, aby uzyskać wsparcie oraz zaangażować się refleksyjny dialog i uczenie się oparte na współpracy. Coachowie, mentorzy i sami superwizorzy korzystają z superwizji, żeby się rozwijać, co przynosi korzyści dla nich, ich klientów i ich organizacji."
(EMCC Glossary, 2018)
Więcej o superwizji wg EMCC: https://emccpoland.org/superwizja/
Warto podkreślić pojawiające się tu słowo „rozwój”. Chodzi o rozwój coacha zarówno coacha jako profesjonalisty pracującego w zgodzie ze standardami, jak i rozwój coacha jako człowieka.
Szczególnym obszarem zainteresowania pracy superwizyjnej jest “proces równoległy” mający miejsce w relacji coachingowej czy mentoringowej.
Bo jak piszą E. Arney i G. Schwenk (Best Practice Survey of Coaching Supervision, Bath Consultancy, 2006):
Wszyscy coachowie, bez względu na to, jak bardzo są doświadczeni, mają problemy, których nie dostrzegają; mierzą się z wyzwaniami, o których nie mówią i wysyłają komunikaty, których są nieświadomi.
Podsumowując, skoro na świecie większość coachów poddaje się superwizji (wg badań CIPD z 2014r. w Wlk. Brytanii w okresie ostatnich 8 lat zanotowano wzrost populacji coachów podlegających superwizji z 44% do 92%, (więcej: Coaching i mentoring, str. 195)
Czemu by nie potraktować superwizji poważnie także w Polsce, jako sprawdzonej inwestycji w jakość coachingu?
Zapraszam coachów i mentorów na procesy rozwojowe w formie nowoczesnej superwizji. Przesłam ścieżki akredytacyjne: EMCC, ICF i jestem w trakcie superwizji na potrzeby akredytacji Izby Coachingu.
Napisz do mnie: agnieszka.kaseja@gmail.com